KATAR- Sulmi ajror izraelit kundër udhëheqësve të Hamasit në Doha të Katarit shënon një pikë kthese të rëndësishme në luftën e Gazës, pasi shkatërron përpjekjen e fundit për një marrëveshje armëpushimi të promovuar dhe mbështetur nga Donald Trump dhe në të njëjtën kohë tregon se Izraeli nuk heziton më të thyejë tabunë duke goditur objektiva në vendet arabe të Gjirit, duke minuar Marrëveshjet emblematike të Abrahamit për arkitekturën e sigurisë së rajonit.
Është e qartë se Benjamin Netanyahu , pasi ka marrë vendimet e tij për të "përfunduar punën" në Gaza, duke marrë parasysh se ai tashmë ka paguar çdo kosto që mund të lindë, është i vendosur të mos lërë hapësirë për vende të tilla si Katari, i cili ka qenë mbështetës i Hamasit, për të ngritur një mur mbrojtës mbi udhëheqjen e tij dhe, mbi të gjitha, për të dërguar mesazhin se nuk do të tolerojë "ndërhyrjen" nga bota arabe në mbylljen e llogarive historike që po përpiqet të bëjë në Gaza.
Sulmi i Izraelit kundër objektivave specifike në Doha është një shfaqje force, megjithëse supozohet se katarianët u informuan nga amerikanët, të cilët Izraeli i njoftoi pak para se të ndodhte. Shënjestrimi i zyrtarëve të Hamasit përgjegjës për sulmin e 7 tetorit mund të "justifikojë" hakmarrjen izraelite, por në një kohë kur përpjekja e ndërmjetësimit është duke u zhvilluar, dhe në fakt në tokën e Katarit, sulmi ndaj Dohas është plotësisht i delegjitimuar.
Ndërsa ushtria izraelite ka intensifikuar sulmet e saj ndaj Qytetit të Gazës dhe ka lëshuar ultimatumin përfundimtar para një avancimi "barazues", siç e përshkruajnë ata, ajo dëshiron të dërgojë mesazhin se nuk ka vend për përfshirje dhe ndërhyrje nga ana e vendeve arabe për të parandaluar zbatimin e planit. Një plan që të paktën Netanyahu beson se do të ketë mbështetjen e Trump deri në përfundimin e tij.
Izraeli beson se, pavarësisht reagimeve të shkaktuara nga sulmi në Doha, të cilat ishin shumë të forta nga vendet e Gjirit, Egjipti, Turqia dhe OKB-ja, konkurrentët tradicionalë të Katarit nuk do të shqetësohen veçanërisht, pasi do të bëhet e qartë se është i prekshëm dhe do të duhet të përshtasë ambiciet dhe ndjekjet e tij rajonale me aftësitë e tij reale.
Mbi të gjitha, megjithatë, Izraeli beson se toleranca që tregon aktualisht presidenti amerikan në zgjedhjet e tij të luftës është një garanci, e kombinuar me kontradiktat dhe antagonizmat brenda-arabe, se një front rajonal nuk do të krijohet kundër tij dhe se në afat të mesëm korniza e Marrëveshjeve të Abrahamit nuk do të vihet në dyshim.
Megjithatë, ky perceptim e bllokon Izraelin në iluzionin se ka kufij të pakufizuar tolerance në iniciativat e tij të luftës në rajon. Edhe arabët më tolerantë kanë kufij, të cilët po vihen në provë duke parë Izraelin të shpalosë një plan që kërcënon të përmbysë plotësisht ekuilibrat e vështirë të dekadave të fundit, ku një element kyç i kërkimit të një zgjidhjeje në Lindjen e Mesme është krijimi i një Shteti Palestinez dhe garantimi i sigurisë së Shtetit të Izraelit.
Izraeli po hyn në vitin e tretë të luftës, e cila kërcënon të trondisë kohezionin e strukturës së tij shoqërore, të dinamizojë qëndrueshmërinë e tij ekonomike dhe sigurisht, duhet shtuar edhe humbja e madhe e mbështetjes ndërkombëtare, në të cilën ka çuar rrafshimi i Gazës dhe shfarosja e mijëra palestinezëve.
Udhëheqja izraelite, pasi ka marrë tashmë një rrezik të madh diplomatik dhe ushtarak, duket se është gati ta tërheqë litarin deri në fund, duke e konsideruar atë si mundësinë historike për të pastruar peizazhin dhe për të varrosur perspektivën e krijimit të një shteti palestinez. Një zgjedhje që thjesht çon në një bllokim historik për vetë Izraelin dhe në rrezikun e destabilizimit të të gjithë Lindjes së Mesme.
